ما به مقطع دوم دبیرستان یعنی از پایه های دهم تا دوازدهم به مثابه یک مرحله ی مقدماتی برای ورود به دانشگاه و جامعه نگاه می‌کنیم. مقطعی که دانش‌آموز باید بتواند برای گذار از دوران نوجوانی و دانش‌آموزی و ورود به دوران جوانی و دانشگاه آماده شود.

نمی توان علوم انسانی را به دانش‌آموزان این مقطع سنی در محیطی کاریکاتوری و گلخانه‌ای آموزش داد. 

دانش‌آموز علوم انسانی در این مقطع نیاز به حضور در محیطی واقعی و متنوع دارد که در آن تناسب میان اقشار، گروه ها و فرهنگ‌های مختلف موجود در جامعه، شبیه به آنچه در واقعیت هست رعایت شده باشد.

یکی از لوازم رشد و تعالی در این دوره سنی، بخصوص برای دانش‌آموزان رشته‌ی علوم انسانی، آن است که به جای مواجهه با یک ترکیب جمعیتی محدود و گزینش شده به لحاظ سیاسی، فرهنگی، مالی و یا طبقه‌ی اجتماعی، با یک نمونه‌ی کوچک اما کاملاً متنوع، واقعی و البته مدیریت شده از جامعه‌ی خود مواجه شوند.

برای شناخت دقیق از جامعه و مواجه شدن با واقعیت‌های آن و همچنین برای کسب تجربه‌ی واقعی و ملموس از تعاملات اجتماعی و از همه مهمتر برای کسب تجربه در مواجهه‌ی علمی با شرایط بومی جامعه‌ی خود، دانش‌آموز علوم انسانی نیاز به حضور در محیطی واقعی و متنوع دارد که در آن تناسب میان اقشار گروه ها و فرهنگ های مختلف موجود در جامعه، شبیه به آنچه در واقعیت هست رعایت شده باشد.

این به معنای آن نیست که این ترکیب جمعیتی باید به صورتی بی مبالات، کنترل نشده و ناسالم تشکیل شود و یا باید برای مواجه شدن با واقعیت‌های اجتماعی، آسیب‌ها و شکاف‌های موجود در چنین فضای متنوعی را نادیده گرفت. بلکه چنین نمونه‌ای از یک جامعه‌ی متنوع در این مقطع سنی باید کاملاً مدیریت شده و مدبّرانه شکل گرفته و به صورت مستمر مورد رصد و مدیریت دقیق باشد.

ما این ترکیب جمعیتی را تنوع مدیریت‌شده می‌نامیم. محیطی واقعی متنوع و متکثر شامل انسان‌هایی با گرایش‌های فکری و فرهنگی و سطح هوش و دانش متفاوت و با تنوع در سطح مالی و طبقه‌ی اجتماعی که به شکلی منسجم در کنار هم جمع شده‌اند و بر مبنای یک طرح نظام‌مند مدیریتی یک هدف مشترک و مشابه را پیگیری می‌کنند.

در واقع ما به جای ایزوله کردن محیط و ساختن ترکیب‌های گلخانه ای، یک ترکیب جمعیتی متنوع و جامعه‌گون را ترجیح داده‌ایم و سختی‌های مدیریت، برنامه‌ریزی و ایجاد انسجام در آن را پذیرفته‌ایم. چرا که حضور در چنین فضایی را در این مقطع سنی بخصوص برای دانش‌آموزان علوم انسانی یک ضرورت آموزشی و فرهنگی می‌دانیم. دانش‌آموزان در چنین فضایی می‌توانند به مرور درک واقعی‌تر و ملموس‌تری از حضور فعال اجتماعی کسب کنند.

ما بر این باور هستیم که اگر در مقاطع ابتدایی دوران تحصیل لازم است دانش‌آموز با جامعه‌ای «محدود» و مدیریت شده مواجه باشد و همچنین در دانشگاه لاجرم با جامعه ای «متکثر» و «مدیریت ناپذیر» مواجه خواهد بود، باید حلقه‌ی واسطی در این میان، با یک ترکیب جمعیتی «متنوع و متکثر» اما مدیریت شده وجود داشته باشد تا نوجوان بتواند با کمترین آسیب برای این دوره‌ی گذار آماده شود. این امر می‌تواند سلامت و هم‌افزایی آتی جامعه‌ی ما را نیز ارتقا داده و بخصوص در حوزه ی علوم انسانی، افرادی با درک واقعی و ملموس از جامعه را به دانشگاه تحویل دهد.

 البته، اقتضاء مدیریت چنین فضایی آن است که برای جلوگیری از بروز شکاف‌ها و آسیب‌های احتمالی و همچنین حفظ نظم درونی مدرسه و جهت‌دهی هدفمند رفتار دانش‌آموزان، قوانینی محکم و تخطی‌ناپذیر البته به شکلی منصفانه و مدبّرانه وضع و مورد اهتمام قرار گیرد. قوانینی که عملاً چیزی بیش از دستورالعمل‌های مصوب آموزش و پرورش نیستند، اما به شکلی جدی و مسامحه‌ناپذیر مورد اهتمام مدرسه قرار خواهند گرفت .

جزئیات این موارد پس از طی مراحل ثبت نام به اطلاع خانواده‌ها خواهد رسید.